بانکداری الکترونیک از سال ۱۳۷۰ به سیستم بانکداری سنتی ایران ورود پیدا کرد و با ایجاد تحولی چشمگیر در این حوزه، اکنون به جزیی جدانشدنی از زندگی شهروندان تبدیل شده است.
بانکداری الکترونیک نوعی از بانکداری گفته می شود که با استفاده از فناوری های پیشرفته نرم افزاری و سخت افزاری مبتنی بر شبکه و مخابرات برای تبادل منابع و اطلاعات مالی به صورت الکترونیکی است و نیازی به حضور فیزیکی مشتری در شعبه نیست.
مشتریان این نوع بانکداری برای دریافت خدماتی از جمله پرداخت پول، جا به جایی و انتقال پول، مانده گیری و سایر خدمات مشابه به جای حضور در شعبه از فضای الکترونیکی استفاده می کنند.
بانکداری الکترونیک از سال ۱۹۹۱ با همه گیر شدن اینترنت در دنیا و در ایران نیز از سال ۱۳۷۰ با ورود خدمات نوینی از جمله کارت های اعتباری، خودپردازها، پیامک و ... به مردم معرفی شد.
پس از آن با روی کار آمدن شبکه شتاب و اتصال کارت های بانکی، بانک های کشور و سپس افزایش دستگاه های خودپرداز و پایانه های فروشگاهی، بانکداری الکترونیک بیش از پیش در زندگی مردم نفوذ پیدا کرد و اکنون نیز به جزیی جدا نشدنی از زندگی روزمره شهروندان تبدیل شده است.
بانکداری الکترونیک به چند شاخه، کارتخوان های فروشگاهی (POS)، بانکداری اینترنتی، تلفن بانک، همراه بانک و دستگاه های خودپرداز (ATM) تقسیم می شود.
